نظریه و رفتار سیاسی اجتماعی انشقاق منافع ملت و حکومت اگرچه سابقه دیرینی دارد و از آغاز مدرنیزم در ایران شدت و رویت بیشتری بخود گرفته است ولی پس از وقوع انقلاب ۵۷ شدت و قوت بخود گرفته است. فقر اعتماد سیاسی و معنوی مردم به حکومت پس از جنگ و سرکوب و کشتار فراگیر مخالفان حکومت چنان رو به گستردگی نهاد که وقفه های دوره اصلاحگری نیز نتوانست این شکاف را ترمیم کند.
زمین لرزه اخیر در منطقه غرب کشور و خوداتکایی مردم و نهادهای مردمی از افراد مستقل تا سازمان های مردمی، بدون اعتماد به مساعدت و همیاری حکومت، آخرین زمینه نمایش این شکاف اعتماد بین ملت و حکومت است. راه اندازی همیاری های مردمی بدست و سازماندهی اقشار مختلف اجتماعی در اقصی نقاط کشور گویای امر مسلمی است که مردمسالاری دینی مورد ادعای حکومتی، فاقد محتوا بوده و نقشی بیرنگ در انسجام اجتماعی برای یک عزم ملی دارد.
اگرچه این شکاف بارز میان منافع حکومت و مردم ابعاد گسترده تری بخود گرفته است ولی همین واقعه اخیر در متن خود نشانگر یک وفاق ملی نیز هست. بسیاری از اقشار اجتماعی مردم در نقاط مختلف کشور دست یاری بسوی آسیب دیدگان زمین لرزه بخش باختری کشور دراز کرده و نشان دادند که علیرغم عملکرد حکومت در انشقاق بین اقوام و مناطق مختلف کشور، نهادهای مردمی به سرنوشت یکدیگر در مصایب طبیعی و اجتماعی بیگانه نیستند.
روندهای قابل پیش بینی حاکی است که روند انشقاق و دوپارگی میان حکومت و مردم از یکسو و اتحاد ملی بین اقوام و مناطق مختلف فرهنگی، زبانی و دینی از سوی دیگر رو به افزایش خواهد گذارد. این فرایند در صورت تداوم به یک اتحاد ملی علیه حکومت و فروپاشی دوام و قوام درون حاکمیتی منجر خواهد شد که با فساد و ثروت اندوزی های لجام گسیخته، به ظهور طبقه و قشری منجر شده است که دغدغه مردم و نیازهای بی پاسخ مانده روزافزون آنان را ندارد.
علی طایفی
https://telegram.me/alitayefi1
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر