جنبش سریالی و فرسایشی. برخلاف انقلاب ۵۷ که فراز و فرود آن بسرعت شکل، رشد و به سرانجام رسید، جنبش مدنی در عصر امروز ایران عمدتا ماهیتی سریالی، مستمر و فرسایشی دارد. در این راستا علاوه بر اینکه جنبش نیز از آسیب پذیری‌هایی رنج می‌برد، بتدریج مقاومت و یکپارچکی بدنه قدرت را در دو بخش سیاسی و نظامی رو به تحلیل می‌برد. سیر مقاومت مدنی جنبش اگرچه تموج بوده و در نوسان خواهد بو ولی پایدار و فزاینده پیش خواهد رفت. این فرایند با رویکرد اصلاح‌طلبی درون قدرت بشدت موضع‌گیری داشته و از برون ساختار قدرت به چالشگری و فروپاشی می‌اندیشد.
✊🏼جنبش دهه شصتی ها. کوهورت یا نسل متعلق به جوانان بین ۲۰-۳۰ سالگی که می‌تواند موتور محرک تحولات اجتماعی بشمار آید، امروز در خیابان‌ها فریاد اعتراض و انکار بلند کرده است. این نسل شامل کسانی است که در دهه شصت متولد شده اند. سیالیت سنی و جمعیتی این نسل معترض چنان است که با گذشت هر سال، نسل جدیدی وارد حلقه اعتراضات در آن می‌گردد. از همین روست سیل اعتراض ایجاد شده هرگز نخواهد ایستاد مگر سد بزرگ تحول اجتماعی ایران که همانا حکومت مستبد دینی است را از میان بردارد.بدین معنا متولدان دهه شصت که امروز در سنین جوانی و در خیابان ها هستند بتدریج جای خود را به دهه هفتادی ها خواهند داد.
✊🏼جنبش خشونت پیشه خواهد شد. اگرچه هر انقلابی با خشونت به زایمان تحولات جدید روی می‌آورد و انقلاب ۵۷ نیز سرانجام با حضور گسترده مردم از روش‌های خشونت باز بهره جست ولی جنبش نان ناگزیر از خشونت خواهد شد. این گرایش لزوما انتخابی نبوده و ساختار قدرت سیاسی و نظامی بدلیل سرکوب خشن، جنبش را بسوی خشونت متقابل خواهد کشاند. اگرچه میل برخی اقشار بخصوص طبقه متوسط به تحولات مسالمت‌آمیز است ولی ماهیت خشن حکومت و استبداد دینی در ایران کاتالیزور بازتولید خشونت در جنبش خواهد شد.
✊🏼جنبش با رویکرد دمکراسی خواهی پیش خواهد رفت. اگرچه انقلاب ۵۷ با شعار جمهوریت آغاز شد ولی به‌سرعت به نظامی استبدادی تغییر شکل داد و اقتدارگرایی شاهانه به توتالیتاریزم شیوخ دینی منجر شد. برخلاف دستاوردهای انقلاب، بنظر میرسد جنبش مدنی نان بدنبال دمکراسی خواهی پیش خواهد رفت و در پی اعاده و بازآفرینی پروژه شکست خورده جمهوریت خواهد بود. مخاطره عمده این جهت گیری و مطالبه فراگیر، خطر ویروس سلطنت طلبی است که می‌تواند قدرت دمکراسی خواهی را حتی در قالب مشروطه سلطنتی بکاهد.
✊🏼جنبش نان، برابرخواه است. مهترین شعار انقلاب ۵۷ عبارت از استقلال و آزادی بود، آرمان‌هایی که در جنبش مدنی ایران امروز بسوی برابرخواهی گرایش می‌یابد. بزرگترین دستاورد انقلاب، یعنی نابرابری که محصول میان تهی بودن آرمان‌های دینی قشر روحانیون و فساد بدنه قدرت در این ساختار بوده و هست، زمینه ساز موج عظیم برابرخواهی و عدالت اجتماعی جنبش کنونی شده است. جنبش نان این آموزه را تجربه کرده است که آزادی بدون برابری نیز، آزادی طبقه مسلط در غارت طبقه ستمدیده خواهد بود.
ادامه دارد
سنجشگری مسایل اجتماعی ایران
https://t.me/alitayefi1
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر