🗯یادداشت محسن رنانی بنام «سکوت ملی، امید ملی»مملو از ترویج نوعی خفقان، شرمساری، محافظه کاری، یاس در یاس و تیوریزه کردن امید کاذب است! رنانی بعنوان یکی از مومنان اصلاحگری نظام سیاسی دینی حاکم بر‌ایران، بدون کمترین تحلیلی از زمینه های یاس اجتماعی به نقد پیامدها و بیم او و هوادارانش از ناامیدی اجتماعی می‌پردازد.
😩رنانی آگاهانه از یک رابطه قانونمند و دینامیک غفلت می کند که هیچ ناامیدی بدون امید نیست و اگر فضای ناامیدی وجود دارد به امید تغییر وضع موجود جان می‌گیرد. این ناامیدی در واقع قطع امید از اصلاح گری نظام سیاسی دینی، و ناامیدی از جریان اصلاح طلبی است که در طول حیات سیاسی خود فقط توانسته است زمان بیشتری برای تباهی حیات انسانی اجتماعی جامعه ایران توسط حاکمیت دینی فراهم سازد.
👀دیالکتیک واقعیت های اجتماعی مبتنی بر یک قانونمندی است: اگر ناامیدی وجود داشته و سبب نافرمانی و اعتراض و در نهایت کنشگری اجتماعی می گردد، نشان از یک امید اجتماعی در سوی دیگر این مطالبه جویی است. محافظه کاری اصلاح طلبان چنان است که اینک که از در وارد نمی شوند پشت دیوار تکیه می زنند و مردم ناامید را بجای اعتراض عمومی به سکوت دعوت می کنند. آخرین یادداشت رنانی نشان از ناامیدی شخص او و جریان اصلاح طلبی از تغییرات مطلوب جریان سیاسی وابسته بدان است.
http://bit.ly/2Ebp1VE
سنجشگری مسایل اجتماعی ایران
@alitayefi1
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر