1️⃣1️⃣انتقال دانش و تجربه علمی، معرفتی و فناوری ایرانیان از خارج از کشور و سیل مهاجرت ایرانیان. مهاجرت بمفهوم نوین و خروج بی بازگشت، امری است که از نظر کمی و کیفی، ودر بستری تاریخی پس از انقلاب بوقوع پیوست. حجم بسیار دانش آموختگان و صاحبان تجربه توسعه در خارج از کشور و در عرصه های مختلف علمی تا تکنولوژیک زمینه بالقوه یک تحول فکری، فرهنگی و فناورانه را بوجود آورده که با جایجایی قدرت در کشور، نمادها و نمودهای این توسعه جامعه را از نظر منابع انسانی شاهد خواهیم بود.
این منبع بزرگ سرمایه فرهنگی در صورت بروز فرصت جذب و کاربست در ساختارهای فرهنگی تا اقتصادی، می تواند زمینه یک جهش توسعه ای همه جانبه را فراهم کند.
1️⃣2️⃣افزایش نقش و مشارکت زنان و آزادی و حق طلبی زنان در جامعه. اگرچه مشارکت زنان و اجتماعی شدن آنان در نهادها و کارگزاری های اجتماعی سالهای پیش از انقلاب رو به شکل گیری نهاد ولی پس از انقلاب تاکنون با افزایش دانش آموختگی و سطح تحصیلات زنان بعنوان نیمه خاموش در جامعه ایران، حضور کیفی زنان در همه جوانب شغلی و اجتماعی روبه گسترش ضمنی نهاد بخصوص حضور زنان در خانواده وعرصه های توسعه و تحول اجتماعی. این فرایند آگاهی بخشی جامعه زنان مهمترین موتور حرکت، توسعه و تحول اجتماعی در ابعاد مختلف است که از پیامدهای ناخواسته حاکمیت دینی در جامعه ایران بشمار می رود.
1️⃣3️⃣شکل گیری مفهوم ملت و آگاهی حقوقی قومیت ها. ادامه مرکزگرایی و توسعه ناموزون منطقه ای از پیش تا پس از انقلاب نیز بنوبه خود زمینه های شکل گیری، آگاهی و هویت یابی مردم ایران با پس زمینه های قومیتی مختلف را فراهم ساخت. بطوریکه با تشدید مرکز گرایی و امت گرایی دینی-ایدئولوژیک از سوی حاکمیت، میل به قومیت گرایی و ملت گرایی در مقابل این هجوم فرهنگی رو به گسترش نهاد. امروز سطح مطالبات قومی ابعادی انسانی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی یافته و از صرف مطالبات نظامی برای احقاق حقوق خود پرهیز می کنند. چنین پتانسیل دمکراتیک و منطقه ای زمینه ساز توسعه منطقه ای و موزون را نیز مهیا خواهد ساخت.
1️⃣4️⃣مبارزه جویی در برابر فساد، قدرت مطلقه، اندیشه دمکراسی خواهی، و فاصله گرفتن از توحش دینی و آیینمند دکترین های ایدیولوژیک. تجربه یک دمکراسی نیم بند و انتخابات و درک حق رای، اگرچه در حکومت دینی نتیجه عملی مشخصی در کوتاه مدت ندارد ولی زمینه آموزش و آگاهی یابی حق شهروندی و مدنی را فراهم می سازد. ایرانی معاصر از پیامدهای دمکراسی دینی و غیردینی مطلع شده و در انتخاب حکوت سکولار و غیردینی از یکسو و پرهیز از ایدئولوژیک کردن ساختار از سوی دیگر بسیار پیش تر از سایر ممالک مشابه قرار دارد.
✅بی تردید رنسانس ایرانی در فرایند شکل گیری و ریشه یابی است که مترصد جابجای قدرت و تحول سیاسی است تا زمینه های ذهنی خود را با شرایط عینی پیوند زده و جامه تحقق بخشد. بر این فهرست می‌توان رخسارهای دیگری از نوزایی علمی و فرهنگی را نیز افزود که مکمل نوسازی و مدرنیته ایرانی خواهند بود/ پایان.
علی طایفی
https://t.me/alitayefi1
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر