بنیان فکری و ایديولوژیک انقلاب (ضد) فرهنگی از همان سالهای پس از انقلاب توسط متفکرانی طراحی و اجرا شد که امروزه یا زیر خاک روزگار درمانده اند یا در زیر خاک پشیمانی و غفلت. فرهنگِ فرهنگ‌ستیزی، انقلابِ ضد انقلاب و علم و دانشگاهِ در ستیز با دانشگاه و علم از همان ایام با رویکردی دینمدارانه و افراط و اغراق در آن رو به شکل‌گیری و رشد نهاد.
پس از گذشت قریب چهار دهه سلطه این رویکرد بر نهادهای فرهنگی و علمی در کشور، جامعه ایران هنوز در گرداب یک قهقرای فرهنگی و علمی درمانده و نهال های آزادی و دمکراسی در این نهادها روز‌بروز به خشکی می گراید.
ایدیولوژی و فرهنگ حاکم بر حکومت دینی با ستیز علیه نهادهای رقیب خود در میدان های فرهنگ و علم، همچنان بدنبال کنترل، سرکوب، خفقان و انسداد روزافزونِ آزادی، برابری، دمکراسی، پرسشگری، انتقادگری، انتقاد پذیری و چالشگری در فضاهای فرهنگی و علمی پژوهشی است. در این رویکرد مسلط، معرفت علمی، خصمِ معرفت دینی تلقی شده و کنشگران صنعت و تجارت دین، به تصرف منافع نهاد علم، بسود خود می پردازند و صدا و اندیشه دیگر و ناهمسو با ایدئولوژی و فرهنگ مسلط حکومتی را به حناق می کشانند.
در این رهگذر، سرکوب رقیب با بعاریت گرفتن نهادها و نمادهای رقیب و از درون تهی سازی آنها از طریق جدال با فرهنگ غیر دینی و علم و تحقیقات سکولار محقق می شود. دانشگاه صبغه و صیغه دینی می گیرد، محتوای درسی، دینی و تحریف می شود، کنشگران نهاد فرهنگ، علم و تحقیقات دست مدیریت مومنان ناباور به عقلانیت علمی می افتد و مدرسان و دانشجویان آن به التزام عملی به خدایگان قدرت و ولایت و ولایتی ها! وادار می شوند.
"دانشگاه آزاد اسلامی"! که با همین رویکرد تاسیس شد با همه اهتمام گردانندگان آن، کارکردهای متضادی نیز داشت و مهمترین دلیل آن نیز کج فهمی تاسیس نهادهایی ناهمگون و ناهنجار بود که محصول پیوند نامبارک میان مدرنیزم و سنت گرایی از یکسو و ایمان/دینمداری و عقل/دنیاگرایی از سوی دیگر است. این چالش همواره در درون این نهاد بد ترکیب، بوده و خواهد ماند و برپایه شواهد تاریخی از درون به فروپاشی پوسته و انگ های ارزشی، ایدئولوژیک و سیاسی آن منجر خواهد شد.
موضع گیری اخیر ریاست هیات امنای دانشگاه آزاد اسلامی که خود وی از جمله معجون های معوج و بدترکیب این پیوند نامبارک است و سالها زیر عنوان پزشک، به بازتولید ایدئولوژی های ضد علم و فرهنگ مدرن پرداخته است، از جمله ادامه همان رویکرد کهنه ای است که آزادی علمی و فرهنگ دمکراتیک را بر نمی تابد. این رویکرد که امروز در دانشگاه آزاد اسلامی دهانِ زخم کهنه خود را گشوده است، ویروس سمج ولی ناپایداری است که در نهایت رو به خاموشی خواهد گذارد.
http://l1l.ir/2vzb
علی طایفی
@alitayefi1
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر