قریب صد سال است که پروژه توسعه ایران بشدت تنهاست. این تنهایی بمعنای گسیختگی و ناموزونی توسعه ایران در سطح فراگیر ملی و سپس در پیوند با ملل جهان توسعه‌یافته است. صد سال از انقلاب مشروطه تا چهاردهه پس از انقلاب اسلامی می‌گذرد که بازتولید همان ایديولوژی شیخ فضل‌اله‌نوری، مشروطه مشروعه بود.
